10 December 2012...

Sinco in zijn nieuwe RFIS shirt en Roelie met haar nieuwe Cameroense jurk.

Verder leest u hier over de International week op RFIS, zomaar wat lessen, de verjaardag van Jurian (Roelie geeft hem 1x per week Nederlandse les),op bezoek bij een kindertehuis, en een cadeautje voor Roelie: de feestdagen bij de kinderen, bezoek uit Nederland, Lilian onze hous-help... enz.

16/17 December gaat Roelie een paar weken terug naar de kinderen in Nederland. Jiska haalt haar op uit Brussel. Het is grotendeels een cadeautje van de kinderen die zelf maar wat blij zijn dat hun moeder met kerst en nieuwjaar bij hen is!

Roelies verslag staat ditmaal onderaan...

Schoolzaken RFIS

Deze week hebben we schoolfoto's gemaakt.

International week

International week op RFIS. Je kon elke dag andere "volkeren" tegenkomen. Sommige mensen moeten toch wel een aardige kledingkast hebben meegenomen.

Ontroerend was het moment dat de kinderen van Koreaanse zendelingen hun volkslied zongen.

De Kameroense studenten zijn vaak zo mooi kleurrijk gekleed en zeker op deze international week.

Maar Amerikanen en Canadezen kunnen er ook wat van. Wie weet waar het meisje op de rechterfoto vandaan komt?

In de International week kon je opeens een "zigeunerin" in de klas hebben (links)..... maar sommigen voelen zich betrapt door de foto (rechts).

Onze Nederlandse Martine had de Nederlandse presentatie voorbereid.

Naast de intocht met de vlag legde zij uit wat het Nederlandse Sinterklaasfeest betekent, vergezeld van echte pepernoten die werden rondgestrooid en natuurlijk het aanleren van een Sinterklaaslied, waarbij Sinco hielp.

Een Nederlandse verjaadag

Het broertje van Martine - Jurian in het oranje shirt - was deze week jarig. Gelukkig hadden wij net een prachtig boek over Nederland van iemand gekregen..... Dit cadeau was een zeldzaam schot in de roos. Hij was er weg van!

Als voetballer kreeg hij taart in de vorm van voetbalveld.

Leuk om zo weer even met alle Nederlanders in Yaounde een gelegenheid te hebben om samen te zijn.

De zingende klas

Links twee andere zangeressen / leerlingen van groep 8 met veiligheidsbril en lab-schort.

Rechts een klas van 21 leerlingen uit de hoogste klassen die biologie volgen.

Het kindertehuis

Sinco bezocht een kindertehuis als begeleider van een lerares Frans die geld had gekregen om iets extras voor deze kinderen te doen. Daarnaast kochten we lekkere koekjes en wat eenvoudige ballen om de kinderen eens te verwennen.

"Onze" auto

Roelie's verslag

Schoolzaken

Het loopt tegen het einde van een semester. Dat is een drukke tijd voor Sinco. Allerlei zaken, waaronder de beoordeling van de leerlingen, het vaststellen van de cijfers, etc. houden hem non-stop bezig.

Lilian en "kleine" Lilian

Onze huishulp Lilian komt trouw elke week een morgen de badkamer en de vloer schoonmaken. En natuurlijk doet ze diverse bijkomende huishoudelijke dingen. Ik heb haar ook geleerd om overhemden enz. te strijken en dat doet ze prima. Ze doet niet zoveel als Judith in PNG deed, maar voor een deel heb ik dat zelf zo gewild.
Zij heeft een dochtertje van 2 jaar, dat wel eens meekomt. Soms neem ik haar dan mee naar buiten of voor een boodschap, dan  kan haar moeder beter werken.
Om de touwtjes aan elkaar te kunnen knopen maakt Lilian ook vruchtensap van verse vruchten. Elke week kun je een bestelling opgeven, wat je wilt en hoeveel. Het wordt dan geleverd in lege frisdrankflessen van anderhalve liter.  Ananassap, Guavesap, Casamango (geen idee wat voor vrucht het is, maar het sap is heerlijk) enz. Bij Lilian in haar kleine huisje, waar ze woont met haar 2 kinderen van 12 en 2, woont ook nog een nichtje van een jaar of 16. Zij heet toevallig ook Lilian. En deze Lilian komt altijd vrijdags aan het eind van de middag de bestelde flessen vruchtensap brengen. Een leuke spontane meid. Zij volgt naailessen bij een kleermaker hier in de buurt.

Ik vroeg aan Lilian of zij ook niet liever wilde leren naaien, dat is volgens mij hier best goede business. Want het gekke is, dat ondanks de enorme armoede van de velen hier, de meeste mensen er erg mooi gekleed bij lopen. Ik denk dat alle naaisters en kleermakers die het een beetje goed doen, het dagelijks heel druk hebben.

Maar ze vertelde dat zij een opleiding had gedaan in hotelmanagement of i.d., ik weet niet precies wat ze allemaal geleerd heeft. Ze deed de opleiding in een hotel en toen ze aan het werk kon, gebeurde het meerdere malendat ze na een maand hard werken naar haar loon kon fluiten. De hoteleigenaars zijn niet betrouwbaar. Daarom is ze daar mee gestopt. Ze heeft geleerd om een feest te organiseren. Met name een maaltijd voor een groot gezelschap. B.v. voor een bruiloft of i.d. Ze zou zelfstandig kunnen werken, als ze de middelen zou hebben, b.v. een X aantal borden en bestek. Ze zou dan kunnen adverteren om opdrachten te krijgen. Hoe dan alles verder geregeld wordt met de catering dat weet ik niet precies. Maar wel merkte ik dat zij helemaal enthousiast raakte om dit te vertellen.Ze was ineens een andere person. Inplaats van een bedeesd meisje was ze opeens een pittig iemand die wist wat ze kon en wilde.  Zij vond dat naaister worden een stap terug zou zijn, en haar opleiding verloren. Dat is ook zo. Maar nu is ze schoonmaakster (en sorry dat ik het zeg, dat is haar niet op het lijf geschreven).

Het heeft me dagen bezig gehouden, hoe zouden we haar kunnen helpen?
Van het arme loontje dat ze verdient kan ze niet sparen. Haar zus, die bij de school van Sinco werkt en natuurlijk ook geen topsalaris heeft, staat haar regelmatig bij, en betaalt de school voor Lilians zoontje. Die zus woont iets comfortabeler, zodat in haar huisje de vruchtensappen kunnen worden klaargemaakt.
Het is moeilijk aan te zien dat het verschil tussen rijk en arm zo schrijnend is, en de rijken kijken neer op de armen. En zo komen ze nooit verder… Tenzij…

Gasten uit Nederland

Vorige week mocht ik Nederlandse gasten een rondleiding geven. D.w.z. Ik had wat informatve ingewonnen over bezienswaardigheden in Yaoundé, waar buitenlanders heen zouden kunnen gaan.
In het noorden van Kameroen werkt een Nederlandse  jongeman, die bezig is met één van de stammentalen. De taal staat nog niet op schrift en het is zijn taak om daar aan te gaan werken. Op den duur kan dan de Bijbel vertaald worden in die taal, zodat de mensen van deze taalgroep direct toegang hebben tot het Goede Bericht van onze God.
Enkele weken geleden waren zijn ouders en een vriend uit Nederland gekomen om hem  te bezoeken. Toen ze net aangekomen waren, hadden wij hen uitgenodigd voor een maaltijd, zodoende hadden we kennis gemaakt. Ik had hen toegezegd dat ik  misschien wel iets kon regelen zodat ze ook  iets van deze stad zouden zien voordat ze naar huis terug zouden gaan. Toen het zover was, had ik een taxi geregeld, die ons de hele ochtend ter beschikking zou staan. Voor ons is deze stad één groot doolhof. De straten en wegen hebben geen naam, dus zoek het maar uit. Behalve vervoer heb je dan direct een gids.
We zijn eerst naar de dierentuin gegaan. Bij aankomst werd eerst gevraagd waar we vandaan kwamen. De buitenlandse gasten betaalden 2 x zoveel als degenen die hier wonen. Dus ik ging voor de halve prijs, ha ha! Toen werd gevraagd hoeveel fototoestellen we bij ons hadden. DAt waren er 3. Goed, betalen maar.  We besloten dat we geen foto’s wilden maken, we mochten toen onze toestellen gratis bij het loket achterlaten. Was dat wel veilig? Volgens de taxichauffeur, die ons vergezelde, wel.  Er liep een gids met ons mee, dat was wel zinvol , want zo hebben we systematisch alles gezien, plus uitleg. Het bleek dat het meer een opvang voor mishandelde dieren was, dan een dierentuin voor de show, zoals wij die kennen. Er waren een aantal leeuwen, goed doorvoed, dus die lieten zich loom bekijken. Er waren vooral veel apen , verschilende soorten. En papagaaien en een paar slangen. Het blijkt dat veel mensen deze dieren vangen en ze vervolgens niet goed verzorgen. Er is dus een soort dierenbescherming die deze dieren opspoort en in beslag neemt en ze in de dierenopvang plaatst. Soms worden ze later dan weer in het wild uitgezet als het veilig genoeg is. De hokken waren wel veilig, maar het zag er allemaal nogal haveloos uit, en de beplanting was nu ook niet bepaald pracht en praal. Alles grauw en onverzorgd. Beetje jammer. Maar ja, onderhoud kost ook hier geld, en dat zit alleen bij bepaalde hoge heren, of bij hen die zich aanmatigen een hoge heer te zijn. Afijn, het was toch leuk om het gezien te hebben.
Geen foto’s dus! Helaas.
Wij waren de enige bezoekers, behalve een klasje kleine kindertjes in stralend schone uniformpjes, knalblauwe rokjes en broekjes met spierwitte bloesjes en witte sokjes. Hier  hadden we graag  een plaatje van gehad. Ze waren zo schattig om te zien! Ze werden wel gedrild en bij de les gehouden. Een aantal leerkrachten en verzorgers zorgden dat de kinderen bij elkaar bleven en hardop moesten ze herhalen wat er over de dieren gezegd werd. Heel apart.

Daarna lieten we ons naar een Klooster brengen op een berg. Ik had me laten vertellen dat daar een restaurant was waar we koffie konden drinken. Maar daar wist de chauffeur niets van en enkele omstanders ook niet. Misschien hadden we het klooster kunnen bezoeken en was het dan toegankelijk. Maar dat stond ook niet duidelijk aangegeven. We hebben toen maar even van het uitzicht over de stad genoten, en er was ook een gebedsplaats met een Mariabeeld en een tafel met bloemen erop. Misschien een soort altaar. Afijn, enkele aanwezigen, ook onze chauffeur, die kennelijk net als velen hier Rooms Katholiek was, gingen een poosje bidden daar. Er stonden ook bankjes onder een afdakje, daar zaten ook een paar mannen te lezen of zo. Het was een bijzonder rustige plek, ver van het aards gedruis. Dus volgens onze chauffeur kwamen veel mensen daar voor de rust en om te bidden (tot Maria waarschijnlijk vooral).

Omdat het tegen 12 uur was, en wij als Nederlanders erg gehecht zijn aan onze kop koffie, besloten we naar een Restaurant te gaan, waar we ook langs waren gekomen. Dat restaurant was in een mooi groot park. Daar moest je wel toegangsgeld voor betalen, maar dat kostte ons de kop niet. We hebben dat park verder gelaten voor wat het was, en zijn op de koffie afgegaan. De serveerster keek wel een beetje vreemd op, dat wij koffie bestelden, terwijl het lunchtijd was. Daarna hebben we ook genoten van een prima lunch voor weinig geld en toen lieten we ons weer bij onze bestemming afzetten. De chauffeur gaf onderweg ook allerlei informatie over de diverse gebouwen en plaatsen waar we langs reden. Een leuke ervaring.

Afrikaanse kleding

Ik kijk mijn ogen altijd uit als je op straat en in de stad loopt of in de kerk zit. Die prachtige kleurige kleding van vaak zeer elegante modellen en bewerkelijke frutsels en froezels. Borduurwerken weliswaar machinaal aangebracht, maar in een woord: schitterend! Ik houd ervan!
Al in het begin had ik twee lappen stof gekocht met de bedoeling om daar wat van te laten maken. Maar ik vond het lasting om uit te vinden waar ik het zou laten doen en hoe of wat. Maar vorige week heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben bij een willekeurig ateliertje naar binnen gestapt. Het was wel lastig dat de dames daar geen Engels verstonden en mijn Frans nog ontoereikend is om te zeggen wat ik bedoel. Maar met wat plaatjes en tekeningetjes en gebaren heb ik duidelijk gemaakt wat ik ongeveer wilde. Mijn maten werden opgenomen en in een boek vol aantekeningen bijgeschreven. Ik betaalde wat vooruit en maakte een afspraak voor welke dag het klaar zou zijn. Ik had er weinig vertrouwen in, maar wie weet!
Op de afgesproken dag ging ik er weer heen, vroeg in de middag. Maar er werd nog aan gewerkt. 6 uur ‘s avonds zou het klaar zijn.  En ja hoor! Ik wist niet wat ik zag! Ik had gezegd (zo goed en zo kwaad als dat ging) Gebruik je fantasie maar!
Nu, dat hadden ze gedaan! Ik was verrast! Of ik het wilde aanpassen. Dat kon in een ruimte achter het atelier. Het bleek dat daar ook nog werkruimte was, waar een derde naaister zat te naaien. Het bovenstuk was veel te nauw. Geen probleem, het werd direct weer onder handen genomen en ruimer gemaakt, ik kon erop wachten. Het duurde wel even, maar het kwam voor elkaar.
Zie het resultaat bovenaan dit dagboek!

Een kijkje in het "atelier".

Martine’s japon

De vorige keer heb ik verteld dat ik Martine ging helpen bij het maken van een koorjurk. Op de foto zie je hoe zij begint met knippen. Vandaag was ere en optreden en heb ik het hele koor gezien. Alle meisjes hadden van dezelfde stof een ander model en de jongens en mannen hadden een bloes van hetzelfde. Het was prachtig! Ik was wel trots op Martine, ze heeft het helemaal zelf gedaan, terwijl ik aanwijzingen gaf en toekeek. Soms hadden we afgesproken om verder te gaan en dan viel de stroom uit. Ik zei dan hoe ze verder moest en terwijl ik er dan niet bij was, ging ze zelfstandig verder! Supergoed!

Tot volgende keer!

Ons post adres in Kameroen is:

www.rfis.org

*******